Gmina Bobrowo położona jest w zachodniej części powiatu brodnickiego. Zajmuje obszar 146,3 km², który zamieszkuje ponad 6,4 tys. mieszkańców.

Obszar Gminy był stosunkowo wcześnie zajęty przez człowieka, co dokumentują liczne świadectwa z różnych faz osadniczych (stwierdzono ponad 300 stanowisk archeologicznych tzw. płaskich oraz 3 stanowiska wypukłe, znane jako grodziska). Pierwsze osady pojawiły się we wczesnym średniowieczu, z tego okresu pochodzą grodziska odkryte we wsiach Bobrowo, Budy Choińskie, Słoszewy. Terytorium Gminy stanowi część historycznej Ziemi Chełmińskiej. Od roku 1226 ziemie dzisiejszej gminy weszły we władanie Zakonu Krzyżackiego. Świadectwem osiedli założonych w okresie administracji Zakonu Krzyżackiego są budowle kościołów w Bobrowie, Nieżywięciu, Brudzawach i Kruszynach. W 1479 r. teren Gminy został włączony do dóbr królewskich w granicach starostwa brodnickiego.

Grodzisko wczesnośredniowieczne w Bobrowie 

W II połowie XVII w. po zniszczeniach spowodowanych wojnami szwedzkimi, tereny Gminy kolonizowane były przez osadników z zachodu głównie ludność pochodzenia germańskiego. W następstwie I rozbioru terytorium gminy znalazło się w granicach zaboru pruskiego.

Wiek XIX to okres rozwoju gospodarczego. Zlikwidowano pańszczyznę, powstały duże kapitalistyczne majątki obszarnicze. Przez obszar gminy poprowadzono dwie linie kolejowe: z Brodnicy do Jabłonowa i z Brodnicy do Golubia. Fakt ten miał duży wpływ na dalszy pomyślny rozwój rolnictwa, ułatwiając wywóz i zbyt produktów rolnych.

Pierwsza wojna światowa (1914-1918), w której zginęli również mieszkańcy Bobrowa i okolic, przyniosła Polsce niepodległość. Pomnik poświecony ofiarom wojny znajduje się na cmentarzu w Bobrowie. Na czterech tablicach są wypisane nazwiska poległych z całej parafii Bobrowo. W sierpniu 1920 r. niedaleko Bobrowa rozegrała się zwycięska dla Polaków bitwa z wojskami bolszewickimi. W okresie II Rzeczypospolitej obszar gminy znalazł się w granicach województwa pomorskiego, a tereny należały do powiatu brodnickiego. Na mocy rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 14 lipca 1934 roku o podziale powiatu brodnickiego na gminy wiejskie utworzono gminę Bobrowo oraz gminę Nieżywięć.   W tym samym roku 20 września nastąpił podział gmin na gromady, Bobrowo na 10, a Nieżywięć na 8 gromad.

Okupacja hitlerowska 1939-1945 przyniosła masową eksterminację ludności polskiej. Na cmentarzu w Bobrowie znajduję się mogiła Zygmunta Piotrowskiego, który został zastrzelony 27 września 1943 roku w Wichulcu przez patrol niemiecki. Natomiast w Brudzawach, na budynku byłej szkoły podstawowej, znajduje się pamiątkowa tablica upamiętniająca poległych i pomordowanych nauczycieli z powiatu brodnickiego. Jednym z nich był Paweł Szmichowski nauczyciel w szkole w Brudzawach. Po zakończeniu II wojny światowej zaczęto wdrażać komunizm. Na terenie naszego kraju zakładano rady narodowe, które podlegały władzy komunistycznej w Warszawie. W 1953 roku rozpoczęto zmiany w podziale administracyjnym kraju najniższego szczebla, gminy miały zastąpić mniejsze jednostki – gromady. Na dzisiejszym terenie gminy Bobrowo powstało 5 Gromadzkich Rad Narodowych w Bobrowie, Grzybnie, Kruszynach, Małkach i Nieżywięciu. W 1972 r. ww. gromady zostały włączone w jedną gminę z siedzibą w Bobrowie.

Z wsią Bobrowo wiąże się legenda o pierwszych jej mieszkańcach, czyli Anieli i Jakubie. Przy pomocy przyjaznych bobrów zbudowali gród otoczony fosą. Król, który odwiedził okolicę zachwycony ich dokonaniem rzekł: „Od tej chwili ta piękna okolica będzie się nazywać Bobrowo, bo bobry przyczyniły się do waszej pracy”. Historia ta przechodzi z pokolenia na pokolenie, a pamiątką po tym jest „grzybek” – pozostałość po zapadłym grodzie.